Tafefobia to poważny, choć rzadko diagnozowany rodzaj fobii polegający na panicznym lęku przed zostaniem pochowanym żywcem. Przez wieki strach ten był uzasadniony – w czasach, gdy diagnostyka śmierci była niepewna, zdarzały się przypadki pochówków osób pozostających w stanie letargu lub śpiączki. Współcześnie tafefobia może mieć podłoże w głębokich lękach egzystencjalnych, obejmować relacje rodzinne (np. lęk przed zostawieniem bliskich), być składnikiem fobii przed ciemnością, samotnością czy klaustrofobią. Objawy obejmują: natrętne myśli o pogrzebie, hiperwentylację, ataki paniki, trudności w zasypianiu, unikanie rozmów o śmierci, uczucie duszności na widok trumien. Leczenie polega na psychoterapii poznawczo-behawioralnej, technikach relaksacji, ekspozycji na bodźce lękotwórcze oraz – w ciężkich przypadkach – farmakoterapii przeciwlękowej. Ważne jest, by nie lekceważyć objawów tafefobii; mogą poważnie obniżać jakość życia. Rozpoznanie wymaga wywiadu psychiatrycznego i różnicowania z innymi zaburzeniami lękowymi.
