Neuroleptyki, czyli leki przeciwpsychotyczne, to podstawa leczenia schizofrenii, zaburzeń schizoafektywnych oraz silnych psychoz. Ich działanie polega na blokowaniu receptorów dopaminowych w mózgu, przez co ograniczają objawy takie jak urojenia, omamy, pobudzenie i lęk. Wyróżniamy neuroleptyki klasyczne (np. haloperidol, chlorpromazyna) oraz atypowe (olanzapina, risperidon, aripiprazol), które lepiej tolerowane są przez pacjentów dzięki ograniczonemu ryzyku działań niepożądanych (sztywność mięśni, drżenia, zespół parkinsonowski). Leki te wymagają regularnej kontroli lekarskiej, gdyż mogą wywoływać efekty uboczne – zaburzenia metaboliczne, przyrost masy ciała, zaburzenia pracy serca, senność, a przy długotrwałym stosowaniu dyskinezy późne. Neuroleptyki coraz częściej stosuje się także w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, agresji i objawów otępiennych. Kluczowe dla bezpieczeństwa terapii jest edukowanie pacjenta, stopniowe odstawianie leku pod nadzorem psychiatry i regularne badania kontrolne (morfologia, EKG, poziom glukozy). Farmakoterapia zawsze powinna być skojarzona z psychoterapią.
