Niedoczynność tarczycy to stan, w którym gruczoł tarczowy produkuje zbyt mało hormonów (tyroksyny – T4 i trójjodotyroniny – T3), co prowadzi do spowolnienia metabolizmu i licznych dolegliwości. Objawy są często niespecyficzne i narastają powoli, dlatego łatwo je przeoczyć lub przypisać innym schorzeniom. Do najczęstszych należą: przewlekłe zmęczenie, senność, osłabienie, przyrost masy ciała mimo braku apetytu, nietolerancja zimna, sucha i szorstka skóra, wypadanie włosów, łamliwość paznokci, obrzęki twarzy i kończyn, zaparcia, spowolnienie akcji serca, obniżenie nastroju, depresja, zaburzenia pamięci i koncentracji, chrypka, zaburzenia miesiączkowania u kobiet, niepłodność, bóle mięśni i stawów. U dzieci niedoczynność tarczycy prowadzi do zahamowania wzrostu i opóźnienia dojrzewania. W badaniach laboratoryjnych stwierdza się podwyższone TSH i obniżone T4. Leczenie polega na dożywotniej substytucji hormonów tarczycy (lewotyroksyna) pod kontrolą endokrynologa. Wczesne rozpoznanie i leczenie pozwala uniknąć powikłań (choroby serca, śpiączka hipometaboliczna) i znacząco poprawia jakość życia. Każdy z wymienionych objawów, zwłaszcza w połączeniu z wywiadem rodzinnym chorób tarczycy, powinien skłonić do konsultacji lekarskiej i wykonania badań hormonalnych.
