Udzielanie pierwszej pomocy jest nie tylko moralnym obowiązkiem każdego człowieka, ale również wymogiem prawnym w Polsce. Podstawy prawne pierwszej pomocy reguluje przede wszystkim Kodeks karny oraz ustawa o Państwowym Ratownictwie Medycznym. Zgodnie z art. 162 Kodeksu karnego, kto nie udziela pomocy osobie znajdującej się w stanie zagrożenia życia lub zdrowia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy udzielenie pomocy wiązałoby się z narażeniem własnego życia lub zdrowia, bądź gdy na miejscu są osoby zobowiązane do jej udzielenia z racji wykonywanego zawodu (np. lekarz, ratownik medyczny). Ustawa o Państwowym Ratownictwie Medycznym nakłada obowiązek wezwania służb ratunkowych w razie wypadku lub nagłego zachorowania. Ponadto, osoba udzielająca pierwszej pomocy korzysta z ochrony prawnej – nie ponosi odpowiedzialności za nieumyślne pogorszenie stanu poszkodowanego, jeśli działała w dobrej wierze i zgodnie ze swoją wiedzą. Prawo nakłada również obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa sobie i poszkodowanemu podczas udzielania pomocy. Warto pamiętać, że nieudzielenie pomocy może skutkować nie tylko odpowiedzialnością karną, ale i cywilną. W praktyce oznacza to, że każdy świadek wypadku lub nagłego zachorowania powinien ocenić sytuację, wezwać pomoc i podjąć działania w zakresie swoich umiejętności – np. zabezpieczyć miejsce zdarzenia, sprawdzić przytomność i oddech, rozpocząć resuscytację krążeniowo-oddechową, użyć defibrylatora AED. Znajomość podstaw prawnych pierwszej pomocy jest kluczowa, ponieważ daje pewność działania i chroni przed konsekwencjami prawnymi zaniechania.
