Hiperpotasemia, czyli zbyt wysoki poziom potasu we krwi, to stan potencjalnie groźny dla zdrowia, zwłaszcza dla pracy serca. Najczęstsze przyczyny hiperpotasemii to: niewydolność nerek (upośledzenie wydalania potasu), stosowanie niektórych leków (inhibitory ACE, sartany, spironolakton, beta-blokery, niesteroidowe leki przeciwzapalne), nadmierne spożycie potasu w diecie (np. w suplementach, preparatach potasu), masywne uszkodzenie komórek (np. w przebiegu rabdomiolizy, hemolizy, rozległych oparzeń, urazów), kwasica metaboliczna oraz choroby endokrynologiczne (np. niedoczynność kory nadnerczy – choroba Addisona). Rzadziej przyczyną są zaburzenia przesunięć potasu między komórkami a osoczem (np. w cukrzycy, po podaniu leków blokujących insulinę). Objawy hiperpotasemii obejmują osłabienie mięśni, mrowienie, zaburzenia rytmu serca (bradykardia, migotanie komór), a w skrajnych przypadkach – zatrzymanie akcji serca. Rozpoznanie opiera się na badaniu poziomu potasu w surowicy oraz EKG (charakterystyczne zmiany: spiczaste załamki T, poszerzenie QRS). Leczenie zależy od przyczyny i stopnia zaburzenia: w łagodnych przypadkach ogranicza się do modyfikacji diety i leków, w ciężkich – stosuje się leki wiążące potas, dializę, podanie insuliny z glukozą, wodorowęglanu sodu lub wapnia w celu stabilizacji pracy serca. Wczesne wykrycie i leczenie hiperpotasemii jest kluczowe dla zapobiegania powikłaniom sercowym i neurologicznym.
