Zasiłek opiekuńczy to świadczenie pieniężne przyznawane ubezpieczonym osobom, które muszą czasowo zrezygnować z pracy, aby sprawować opiekę nad chorym członkiem rodziny lub dzieckiem, a jego zasady reguluje ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego. Prawo do zasiłku opiekuńczego przysługuje osobom ubezpieczonym w ZUS lub KRUS oraz spełniającym warunki określone ustawowo, wysokość świadczenia jest zazwyczaj procentem podstawy wymiaru składek, a okres jego wypłaty jest ograniczony, zwykle do 60 dni w roku kalendarzowym w przypadku opieki nad dzieckiem. Aby uzyskać zasiłek, konieczne jest złożenie wniosku wraz z dokumentami potwierdzającymi prawo do opieki, takimi jak zaświadczenie lekarskie o potrzebie opieki nad osobą chorą oraz dokumenty potwierdzające ubezpieczenie i więzi rodzinne. Termin zgłoszenia wniosku jest istotny i najlepiej dokonać go w możliwie najszybszym czasie od momentu rozpoczęcia opieki, aby nie utracić prawa do świadczenia. W praktyce zasiłek opiekuńczy pełni funkcję wsparcia gospodarstwa domowego w sytuacjach, gdy konieczna jest obecność opiekuna i ograniczenie aktywności zawodowej. Nadużycia dotyczące zasiłku wynikają często z nieprawidłowej dokumentacji, fałszywych oświadczeń lub wydłużania czasu opieki bez uzasadnienia medycznego, co może skutkować cofnięciem świadczenia oraz karami finansowymi. Pacjent lub opiekun ma prawo do odwołania się od decyzji odmownych, a także do konsultacji z doradcami ZUS lub pracownikami socjalnymi. W codziennej praktyce zaleca się dokładne dokumentowanie sytuacji, pilnowanie terminów składania dokumentów oraz konsultowanie się z pracodawcą. Najczęściej pytania dotyczą okresów pobierania zasiłku, dokumentów potrzebnych do wniosku i praw osób korzystających z tego świadczenia.
