Zatrucie tlenkiem węgla jest jednym z najgroźniejszych zatruć środowiskowych, ponieważ tlenek węgla jest bezwonnym, bezbarwnym gazem, który wiąże się z hemoglobiną uniemożliwiając transport tlenu do tkanek, prowadząc do niedotlenienia i zagrażających życiu uszkodzeń narządów. Objawy zatrucia obejmują bóle i zawroty głowy, osłabienie, nudności, wymioty, zaburzenia widzenia, dreszcze, a w zaawansowanych przypadkach utratę przytomności, drgawki, zaburzenia rytmu serca i śmierć. Pierwsza pomoc w zatruciu tlenkiem węgla polega na natychmiastowym usunięciu poszkodowanego ze strefy narażenia na gaz i zapewnieniu dostępu do świeżego powietrza oraz maksymalnego natlenowania organizmu, najlepiej przez podanie tlenu medycznego w warunkach szpitalnych. Do czasu przyjazdu służb medycznych można wykonać podstawowe procedury resuscytacji, gdy poszkodowany nie oddycha lub nie ma tętna. Profilaktyka zatrucia tlenkiem węgla skupia się na instalowaniu czujników czadu oraz dbaniu o prawidłową wentylację i regularne przeglądy techniczne urządzeń grzewczych i wentylacyjnych w budynkach. Znaczenie szybkiej identyfikacji i działania jest kluczowe dla ograniczenia rozległości uszkodzeń i zwiększenia szans przeżycia. W części przypadków konieczne jest leczenie hiperbaryczne w komorach ciśnieniowych, które przyspiesza odłączanie tlenku węgla od hemoglobiny. Podstawy prawne regulują obowiązki właścicieli budynków w zakresie bezpieczeństwa przeciwpożarowego i użytkowania instalacji gazowych. Praktyczne porady ułatwiają rozpoznawanie objawów i podjęcie szybkiej reakcji: pamiętanie o obecności czujników, unikanie wchodzenia do miejsc z podejrzeniem ulatniającego się tlenku węgla oraz niezwłoczne zgłaszanie zagrożeń. Różnice w podatności na zatrucie tlenkiem węgla obserwuje się u dzieci, osób starszych oraz osób z chorobami układu oddechowego, co wymaga indywidualnego podejścia do profilaktyki i pomocy. Edukacja społeczeństwa jest podstawą minimalizowania ryzyka tego podstępnego i często śmiertelnego zagrożenia.
